The I in Team

“Hmpf… come on!” 

Maximale kracht training. Weinig reps, veel gewicht. Bench press. Goed opgewarmd, een aantal herhalingen gemaakt toewerkend naar mijn 1RM. Gewicht erop. Voor m’n verhaal maak ik er 200 kg van (in werkelijkheid ligt het er iets onder). Check. Double check. Oke, alles is in orde. Focus. FOCUS! Daar gaat ‘ie. Hmpf… come on! Shit, ik red het niet! O.. o.. oh, gelukkig daar is m’n spotter om mij bij testaan in deze benauwde situatie. Pfieuw, als ik hem toch niet had…

Waar wil ik heen?

Ongetwijfeld vraag jij je nu af:”Wat wil ik met het schetsen van deze situatie bereiken?” Wat hebben jullie eraan om mijn gekreun en gesteun te lezen bij die ene herhaling. Nou dat zal ik je dan eens haarfijn uitleggen.
Ik denk dat het een situatie is die bij de meeste krachtsporters, fitnessfanaten en gymgoeroes aardig bekend is, hetzij in een iets andere vorm dan ik zojuist beschreef. Maar ook (top)sporters in andere disciplines hebben hoogstwaarschijnlijk weleens een moeilijk moment gekend, waarin zij werden geholpen, erdoorheen getrokken als het ware, door een coach, teammaat, vriend of ouder. En dat is nu precies waar ik heen wil met mijn verhaal.

Hongarije

Deze zomervakantie ben ik voor de 3^e keer afgereisd naar een Oostblokland (na twee maal Macedonië was dit keer Hongarije de bestemming) om mijn broertje te zien schitteren op een EK (U20) Basketball. Een teamsport waar ik onwijs van kan genieten. En dan met name het team aspect, prachtige combinaties, weergaloos samenspel, dat soort dingen. Van tevoren waren de verwachtingen hoog gespannen. Er werd zelfs gesproken over promotie naar de A-divisie (wat een prestatie van wereldformaat zou betekenen voor The Dutch Basketball Team). Echter pakte het iets anders uit dan geanticipeerd.

Ik ga verder niet in op de resultaten, aangezien dat niet is wat ik met mijn kostbare woorden wil benadrukken. Nee. Wat mij het meest opviel is dat, waar de kracht van Nederland de afgelopen jeugd EK’s juist lag in het samenspel, werd er nu volledig gegokt op een enkele speler. Prima plan als het werkt, maar dat was helaas in mijn ogen niet altijd het geval. Ik had sterk het gevoel dat “het team” vergeten werd. Dat er “alleen” gespeeld werd. En alleen, helemaal in teamsporten, maar ook zeker in individuele bedrijvigheden, red je het niet.

Incredible reverse windmill alley-oop dunk

En kijk, dat is nou precies mijn punt. Ik heb er een lap tekst voor nodig maar dan kom je ook ergens he?! Laat ik wel duidelijk maken dat ik geen basketballcoach, analist of wat dan ook ben en dit is ook meer om aan te geven wat ik wil zeggen: mensen vergeten de mensen rondom hen. De mensen die eigen belangen opzij zetten voor hun teamgenoot, vriend(in) of kind. De mensen die de assist leveren voor de incredible reverse windmill alley-oop dunk  (even YouTuben: Zonder assist geen dunk. Zonder steun, geen resultaat).

Wijsheid komt met de jaren

“Jahoor Bas, alsof jij altijd iedereen netjes en lief bedankt voor wat ze allemaal doen voor je. Tuurlijk joh!”. Eh, nee dat klopt. Ik ben ook niet van plan om hier hypocriet te doen en te zeggen dat ik een of andere heilige ben die nooit iets voor lief neemt en altijd mijn dank en waardering uit. In tegenstelling: vroegah deed ik nooit iets terug, vond ik het vanzelfsprekend. Maar noem het volwassen worden, ouderdomswijsheid of karakter, toch ben ik in de loop der jaren de personen die mij onvoorwaardelijk steunen in het navolgen van mijn dromen en ambities steeds meer gaan waarderen. Waarbij ‘waarderen’ is de meeste gevallen nog te zwak is uitgedrukt.

Mijn ode

Allereerst m’n ouders (duh!). M’n ma die altijd anders kookte voor mij en mij overal naartoe bracht voordat ik zelf enig benul had van hoe ik een auto moest besturen. M’n pa die naar ieder toernooi met mij meeging, weekenden in sporthallen doorbracht om over de financiële gevolgen nog maar te zwijgen. Maar ook mijn broertje, goede vrienden, coach en nog meer mensen (teveel om op te noemen als je erover denkt) hebben mij in bepaalde situaties zoveel kracht gegeven. Dat mag ook best weleens gezegd worden. Natuurlijk laat ik ze dit wel lezen zodat ze mij ook weer aardig vinden. Mijn manier om iets terug te doen.

Alleen is maar alleen

Ik moet eerlijk zeggen dat het net wel allemaal wat klef en sentimenteel werd. Dat is op z’n tijd helemaal niet erg, maar voor nu even genoeg. Ik wil dat wanneer je dit leest je realiseert en nadenkt over de personen die deze rol vervullen voor jou. En of jij ze genoeg je appreciatie laat blijken voor wat zij doen. Want geloof mij, wat ik heb gemerkt in mijn jonge doch soort van ervaring rijke bestaan is dat je het in je eentje niet redt. Alleen is maar alleen. De solistische aanpak werkt niet. In je uppie kom je er niet. Eh.. afijn, ik denk dat je m’n idee wel aardig door hebt.

Geen wereldkampioen

Buiten het feit dat je een team om je heen nodig hebt om zelf resultaat te halen (ik probeer hier moeizaam “The I in Team” te verwoorden), is het daarnaast ook fijn voor de ontspanning. Het sociale aspect erachter. Het ‘team’ helpt je niet alleen naar resultaat, maar het levert je ook een bepaalde persoonlijke band op. In mijn geval tenminste. Ik had in eerste instantie onwijs veel moeite met het gegeven dat ik geen wereldkampioen judo ging worden (wat is de kans he), of althans, niet het niveau wat ik zelf ambieerde. Later, met behulp van een sportpsycholoog, dat dan weer wel, ben ik gaan inzien dat al die jaren die ik dacht verspild te hebben geen verloren jaren waren. Ik kreeg door wat het mij juist allemaal had opgeleverd. En misschien wel het belangrijkste: vrienden voor het leven en sterkere banden met mensen die ervoor mij toe doen. And you can’t put a price on that.

De moraal van het verhaal

Zo. Ik denk dat ik het hier maar eens bij laat. Het moet ook weer niet teveel gezwijmel worden. Daarbij vermoed ik dat mijn punt wel aardig over is gekomen. Ik zie ook dat ik de duizend woorden weer heb bereikt, dus dan is mijn bonus weer in de spreekwoordelijke pocket. Mijn advies voor ik afsluit: doe iets voor de belangrijke figuren in je leven. Zeg tegen je ma dat ze lief is, geef je pa een hug, neem je vrienden mee voor een non-alcoholisch drankje of breng je chihuahua naar de salon. Het maakt mij niet uit, maar laat je waardering blijken. Want trust me, iedereen heeft zijn of haar “spotter” nodig. Geen Individu kan zonder zijn Team.

“One man can be a crucial ingredient on a team, but one man cannot make a team”
– Kareem Abdul-Jabbar